Ja, ik wil!
Zo, das een tijdje terug dat ik mijn (inmiddels) stramme vingers over het toetsenbord heb laten dansen. waarom dan nu opeens zullen jullie je afvragen? Nou we hadden mml een feestje.
Maar laat ik bij het begin beginnen. Ik liep een tijdje terug in de stad, toen ik werd gebeld door Meneer Geluk. Hij had zijn liefste meisje ten huwelijk gevraagd en na haar bevestigend antwoord belde hij mij om te vragen of ze een glas BUBB en een stukje taart bij ons mochten gebruiken…natuurlijk zei ik en zo geschiede.
Het leuke is dat wij natuurlijk niet zo dik in de trouwerijen zitten, maar de koppels die die keuze maken, doen dat met een zeker overtuiging dat ze een rondje cafe in hun programma willen inlassen. Ik zal eerlijk toegeven, dat ik daar toch altijd wel een beetje zenuwachtig over ben. Het is mml nogal wat, om wat te mogen doen op de mooiste dag van twee mensen…dus dat moet goed gaan! Meneer Geluk had zelf al aan ons top team gevraagd de bar voor hun rekening te nemen, dus daar lag het niet aan. Hij was voor de zekerheid de avond van te voren nog even lang geweest om te kijken of dat allemaal gelukt was…en ging natuurlijk voor gaas. Er werd hard gewerkt om de dorst voor de dag van morgen te lessen. Afijn, een uur voor aanvang hebben wij de winkel leeg geveegd (zoals we dat noemen) Dus onze gasten vriendelijk verzocht de zaak te verlaten, want we moesten een beetje gaan schuiven, omdat er een bruiloft op komst was. De tafels gingen aan de kant, de taarten werden bezorgd (het water liep me in de mond) en de 180 fluuts werden gepoleerd. Kwartiertje van te voren de glazen gaan vullen, want in een keer 180 gasten ontvangen is wel een soort klusje…en toen wachten. Dan sta je met 6 man in een lege winkel, das niet goed voor mijn zenuwen….en ok, ik hou niet van wachten.
Op een gegeven moment zagen we allemaal mooi aankleden kindertjes aan komen lopen, die meteen opgevangen werden door Roberto. Als een soort rattenvanger van Hamelen loodste hij de kids naar zijn ijskar. De kids waren in extase…Roberto was er zelf! Hij had zijn lekkerste ijs bij zich en het was gratis!! (eh….)
Daarna volgde Meneer en Mevrouw Geluk. De liefde spatte er van af en het was tijd om het glas te heffen. Dat werd gedaan, met overgave! Ik herkende wat vertroebelde blikken, dat eerste biertje/ BUBBje na een avond uit, is echt even doorbijten, maar al gouw gleden ze weer soepel naar binnen. De eerste hoge hakken werden ingeruild voor charmante platte schoentjes, de dassen gingen wat losser en de lippen ook. Er werd gespeecht, en de kinderen en “Sanne” zullen dit niet licht vergeten. Die twee uur vlogen voorbij, en ik zag alleen maar blije gezichten. En daarom hou ik zo van mijn vak. Er zijn altijd mensen die zeggen: Nou…dit is wel lekker voor jullie he? Maar zo steek ik er niet in, noem het naïef, maar ik word extreem gelukkig als ik op zo’n dag mensen een beetje zorg uit handen kan nemen, en er wat moois voor in de plaats kan geven.
Rest mij nog een keer te zeggen…Dank jullie wel, Meneer en Mevrouw Geluk, voor deze mooie dag. En geweldig dat wij wat voor jullie hebben kunnen beteken!!
Toedels
